POEMS ON THE MIGRANT LABOURERS

Will you Walk with Me ? 👌👌👌

The Migrant Poem

As you miss your morning walk, can you walk this road  with me...
I’ve helped to build your house dear sir, can you share my agony ?
Just a few steps, not very far, as the blisters taunt my feet...
Can you share  a sip or two with me , of hopelessness and heat?
No one cares , no second look , no plane to bring me back ?
My child on hips, my future bleak, my life in one limp sack...
Unseen, unheard , no voice , no vote - the stream unwanted flows.
No open arms, no petals fall, the sound of closing doors.
My child looks up, eyes question me, to this nation I belong ?
No time  for migrants walking home , but for spirit,  queues  are long ?
And yet for those who labour low, we have no wheel or bus,
No train, no food, no care , no speech - no fancy words or fuss?
We walk the walk, you talk the talk, watch tragedy with ease ?
Society sinks in symphony, dont miss the real disease.
“Oh give them cake , if there is  no bread “, ignore their whine and noise;
And they’ll die down or disappear , a mass without a voice.
Snap your fingers when you need them next , and they will walk this path once more,
To build your home, or lift your load or mop your marble floor.
Migrant guest , you’re like God himself , remembered only in our  need,
All other times , not  seen , not heard, just camouflaged by greed.
These images will haunt us , the visuals take a toll ,
The hopeless  eyes, the tired feet, a nation without soul!
Aatmanirbhar - too big a word tag along my path  with me ,
I’m vocal and I’m local , but no one seems to see.
_I’m vocal and I’m local, but no one seems to see.

By Anil Abraham

**************************************

യാത്രാ മൊഴി , ജംലോ മക് ദം
**********
സാലമരം പൂക്കും കാലം,
പൂമരത്തിൻ തോളുരുമ്മി,
പുഷ്പശയ്യകളിൽ പദമൂന്നി,
നിലം തൊടാമോഹിനികൾ,
നൃത്തമാടാനെത്തുന്നോ,
കിനാക്കാൺമൂ,
 ജംലോ മക് ദം ,
ഒരുവേളയവളുടെ
യമ്മ ചൊന്ന കഥയിലെ
യക്ഷികളാവാം.

വീടിതാ മുന്നിലായി,
 ബാബ വന്നു കൈ പിടിക്കും,
അമ്മ യെന്നെ ചേർത്തണക്കും,
കഞ്ഞി ചുണ്ടിലനത്തുന്നു,
 കുഞ്ഞാടു വിളിക്കുന്നു,
അന്നത്തിന്റെ,ദാലിന്റെ,
കടുകിന്റെ നറു മണം...

സാല വൃക്ഷമമ്മയായി,
പൂക്കളന്നമണികളായ്,
വഴിയരികിൽ ,
ഛത്തീസ് ഗഡിൽ ,
കാട്ടിലൊരു മര ചോട്ടിൽ
അവസാന ശ്വാസത്തിൽ,
വീട്ടിലെക്കൊന്നെത്തിനോക്കി,
വിശപ്പോടെ വീണടിഞ്ഞ ,
തെലുങ്കാന മണ്ണിലേറെ
വേല ചെയ്ത കൗമാരമേ ,
ഭാരതത്തിൻ പ്രിയ പുത്രി,
ജംലോ മക് ദം .
ഇതു  നേര റിയും കവിതതൻ
നീറുന്ന കരൾ നേരും
 യാത്രാമൊഴി .

ബാലവേലക്കെണികളിൽ,
വാരിയെല്ലു തകർന്നൊ-
ടുങ്ങാത്ത  വേദനയിൽ,
വിശപ്പിന്റെ തീക് ഷണതയിൽ ,
കൂർത്ത മുള്ളോ കൂരിരുട്ടോ,
 വെയിലെന്നോ തണുപ്പെന്നോ,
രാത്രിയെന്നോ പകലെന്നോ,
ഭേദമില്ലാതലയുന്നൂ  കാതമേറെ,
വീടു പറ്റാൻ ജം ലോയും കൂട്ടുകാരും .


വഴികളെല്ലാമടച്ചു പൂട്ടി,
ഉയരത്തിൽ പറക്കുവോർ-
ക്കവളൊരു മഞ്ഞു തുള്ളി,
കാട്ടുവഴികളിൽ ചിതറു-
വോരു റുമ്പുകൾ മാത്രം.
 മുളകിന്റെ ചെമ്പട്ടുകളങ്ങ-
ളിലെരിയുന്ന കൗമാരങ്ങൾ,
കറുത്ത പൊട്ടുകൾ മാത്രം.

നാമടച്ച വഴികൾക്കു -
മപ്പുറത്തു മുഴങ്ങുന്നു,
വിശക്കുന്ന കൗമാരങ്ങൾ
ചിതറുന്ന കരുത്തുകൾ
 കണ്ണീർകടലിരമ്പങ്ങൾ.

******BY CKR ****************
ജംലോ മക് ദം  : നീണ്ടുപോയ ലോക് ഡൗൺ ദിനങ്ങളിൽ ,തെലുങ്കാനയിലെ  മുളകുപാടങ്ങളിൽ നിന്ന്  , വേലയും കൂലിയും നഷ്ട്ടപ്പെട്ട് 150 കിലോ മീറ്റർ അകലെയുള്ള  ഛത്തീസ്ഗഡിലെ സ്വന്തം ഗ്രാമത്തിലേക്കു കാട്ടുവഴികളിലൂടെ  നടന്നു വീടിനടുത്തുമ്പഴേക്ക്‌ വിശന്നു തളർന്നു വീണു മരിച്ച പന്ത്രണ്ട് കാരി